Вандроўкі па брэсцкіх лясах: грыбы падмануліся на холад

Чарговая інспекцыя лесу для “Першага Рэгіёна” прынесла нечаканыя знаходкі. Як належыць, у нізкім месцы пры балоце на шчытнай зямліцы, але  ў неналежны ім час выраслі … рыжыкі! Ім бы яшчэ як мінімум месяц у зямлі сядзець, да першых кастрычніцкіх халадоў пасля “жыдоўскіх кучак” ды “бабінага лета”.

А на высокім гарбу пад дубамі ды хвойкамі, пасярод сівога моху, мяшанага з зялёным, знайшліся каля паўсотні “кошак”. Многа, але ўсе дробнага і драбнюткага, прыгнечанага памеру. Яно і зразумела: іх пара лістапад.

“Кошка” – грыб не надта папулярны, яго мала бяруць. Мабыць, насцярожвае ніз ­– там барада з тонкіх трубак. У іх грыб вырошчвае споры, сваё насенне. Ён спажыўны (ядомы), адно што трэба ў больш пажылога гэтую бараду саскрабаць, бо яна ў кошыку аблазіць і засмечвае збор. У маладога спакойна пакідайце.

Малады грыб карычневы, цянёны (па цэнтру шапкі цямнейшы, да краю больш светлага адцення), ніз колеру кавы з малаком. Стары мае вялікую шапку, часам з патэльню велічынёй, мясісты. Калі нацерпіцца дажджоў, то ўвогуле чарнее.  Пры гатаванні гэтыя грыбы пахнуць ёдам, звараныя ўстойліва чорнага колеру. Можа, і гэта дадаткова паўстрымлівае людзей. Але не мяне. Пагатоў што іх позняй восенню можна набіць мяшок за паўгадзіны. Натуральна, калі не прайшоў паперадзе спанатраны, спрактыкаваны канкурэнт.

Працягваюць ашарашваць колькасцю лісічкі. На маёй памяці столькі не было! Трапляюць і баравікі, але галоўнае: папёрлі польскія! Купамі. Прытым што да іх звычайнага масавага старту тыдні два. З такімі тэмпамі, мусім чакаць падзялёнак і зялёнак!

Яшчэ адна прыкмета гэтага сезону: ядомыя грыбы растуць плямамі –  тут ёсць, там няма. Нават калі лес падобны. Чуллівыя да паветра\глебы.

Што ж, анамальнае надвор’е мае і такі вынік. Як раздумацца, то лагодны, – станоўчы.

Напрыканцы адзін рэцэпт. Можна сказаць, што ён ад бацькі, але ўдасканалены. Бацькава версія называлася “баравікі шляпкамі”. Я далучыў сюды, з падачы сябравай матулі, парасоны, і з уласнага ведання, польскія баравікі і рыжыкі.

Бярэм грыб з цвёрдай шляпкай, прамываем у халоднай вадзе ад пяску і бруду. На патэльню не шкадуючы наліваем алею, укладваем грыбы шапкай уверх. Солім і перчым – на ніз такія дадаткі лепш кладуцца. Вытрымліваем хвілін пяць-дзесяць на умеркаваным полымі, потым пераварочваем.

Перавярнуўшы, чакаем, пакуль грыб не “ападзе ў сябе”, не аддасць асноўную вільгаць. Потым прыціскаем кожную шапачку лапаткай да рэзкага шыпення. Гэта каб гарантавана прасмажыўся. Калі шапка вельмі тоўстая, можна кульнуць туды-сюды яшчэ раз. Згатаваныя грыбы высакародна падфарбаваныя залацістым адценнем, апроч рыжыкаў. Тыя занадта рудыя, золата губляецца. Але затое яны – па-за канкурэнцыяй у смаку. Нават белыя ім прайграюць. Лагодна салодкія!