Біблія на сметніцы. Што людзі ў Брэсце выкідаюць за грошы

Распытаў маладога хлапца, які быў на прыёмцы, хто, што і як.

“Вязуць рознае, – сказаў суразмоўца. –  Вось, прыкладам, два глыбокія крэслы прытаранілі. З імі валтузні, а тых другасных матэрыялаў вобмаль. Хто б забраў, то і лепш”.

Распытваюся пра кнігі. “Бывае, цэлыя бібліятэкі здаюць у макулатуру. Або мэблю з усяго дома. Расіяне купляюць лецішча або кватэру і цалкам зачышчаюць ад ранейшых гаспадароў, даручаюць вывезці да нас усё да голых сцен”.

Пра кнігі хлопец кажа, што прыходзіць дзесьці раз на тыдзень мужчына сталага ўжо веку, перабірае. Тое-сёе яму дазваляюць узяць.

Пытаю, чаму выбраў сабе гэты заробак. “Праца тут цікавая, – адказаў малады чалавек. – Адразу пасля школы сюды пайшоў і не шкадую”.

Паабаяцаў заехаць яшчэ, каб дагаварыць нашу размову, і развітаўся. Але другім разам яго на месцы не было: гаспадарылі іншыя, больш мацёрыя мужчыны. Яны маталі нейкую стужку пластыкавую на барабан.

Малодшы аказаўся майстрам участка. Пра кнігі Андрэй Мікалаевіч  выказаўся спаважна. Пацвердзіў, што вязуць масава. “Дзіцячая літаратура, Бібліі нават, – што хочаш. Дазваляем адну-дзве ўзяць, калі хто вока пакладзе. Або на абмен. А рэшта або іншае якое прывезенае не, гэта наш заробак, дзеля гэтага мы тут”.

Са словаў Андрэя Мікалаевіча, вязуць няроўна. Ёсць пікі прывозу і ёсць спады: “Цяпер, пад Новы год, вязуць, і пасля. Пасля Новага году яшчэ больш. І летам пік”.

Што вязуць? “А ўсё, што ў асартыменце.” Паглядзеў пералік, што прымаюць. Папулярнага сярод бамжоў металічнага лома тут няма, але ёсць шкло бітае плоскае, рознага роду поліэтылен і макулатура.

Аліва тэхнічная адпрацаваная – сто літраў здасі і пабагацееш на якіх сем рублёў. Шкло плоскае два рэ за цэнтнер. Каб атрымаць дваццатнік, а ідзі назбірай і прытарань тону – арыфметыка простая. Тарнае (гэта бутэлькі\слоікі) больш, аж на 15 рублёў абцяжарыш гаманец за цэнтнер.  То макулатура бадай што самае выгоднае, сто кілаграмаў дасць 24 рублі як лёду. Таму кнігі і вязуць, цяжкі здабытак цывілізацыі, цяжар думак мысляроў і ідэалогій усякага роду, улучна з хрысціянствам.

Адчувалася, што ўсе агулам мужчыны пабойваліся нашых размоў. Адзін пачаў раптам цытаваць Фелікса Дзяржынскага, другі перасцярог, маўляў, цяпер што хочаш у нашым грамадстве… Нават на сметніцы, у размове пра смецце…

Вырашыў закругліць і спытаў не пра смецце. “Палігон вайсковы “Брестский” нібыта пашыраецца. Быў заезд на 4-м кіламетры, сёлета перанеслі на 2-гі. А вы тут на 1-м. Вас, часам, не высяляць?”

Андрэй Мікалаевіч хітнуў падбароддзем на поўдзень: “Ды вось ён, за плотам, які там 2-гі кіламетр. У нас не пытаюць, я чалавек маленькі. Але не чуваць пра такія планы”.