“Мо ты, Мане, шчо чула новэ”: в инстаграм есть блог деревни Столинского района

Александра Гуща родом из агрогородка Велемичи Стоинского района, где живёт около 1600 человек

«Создавала блог лет 6 назад. Изначально хотела просто публиковать фотографии, показывать красоты Полесья. Потом сестра посоветовала рассказывать какие-то интересные факты, истории», – говорит Александра Гуща.

На странице в инстаграм чуть более 600 подписчиков (подписаться тут). На первый взгляд кажется, что это маленькая аудитория. Но на самом деле, для агрогородка, где в основном живут пожилые люди – это хорошая цифра.

В своём блоге девушка поёт песни на белорусском языке, рассказывает о национальных праздниках, таких как «шчодрык», традициях, культуре. Публикует старые черно-белые фотокарточки жителей Велемич с историями или биографией.

На странице также можно увидеть много фотографий домов, заброшенных и жилых, на которых на оконных рамах и калитках осталась своеобразная резьба. А по просьбе людей, которые выехали из деревни, но тоскуют по дому, девушка отправляет им фотографии родительского дома.

Все посты и комментарии Александра пишет только на белорусском языке.

Приведем несколько постов из блога о Велемичах.

12 сентября 2020. “Молоканка” vs. Мо ты, Мане, шчо чула новэ

На фота адзін з самых яскравых пунктаў прыёму малака на вёсцы, тут у цябе не толькі забяруць малако, але і распавядуць усе плёткі: хто і ад каго цяжарны, хто сколькі выпіў, хто выехаў ( “У Польшчу, мой гэ?”), хто памёр (з дакладнай прычынай смерці), курс даляра да мангольскіх тугрыкаў, што сказалі па тв і інш.

Не задаюць тут толькі адно пытанне: чаму ў дзяржаўнай краме малако каштуе за літр 1 р. 50 кап. +/-, а яны здаюць літр за 50 капеек, пры тлустасці малака не меней 3,6 %?

30 мая 2019. Про агротуризм

Для нас нашая прырода – звычайная з’ ява. Але для іншага – цікавы, утульны свет. Таму сучасны турыст любіць агратурызм.

Мы купляем пуцёўкі ў гарачыя пяскі, каб пагрэць свае тлушчы, але ці ж гэта адпачынак? Я з задавальненнем запрашаю на вёску сваіх сяброў. Тут адпачывае душа і цела. Тут ніхто не бяжыць, тут не мае межаў.

Прыязжайце на вёску! Звяртайцеся да сваіх каранёў.

12 февраля 2019. Про “здурэўшых” пчёл

Даўно ў гэтай борце пчолы не жывуць.

Некалькі гадоў таму, калі пчолы мясцовага пчаляра Васіля здурэлі і паляцелі куды жалы завуць, яны пасялілся ў гэтым “доміку”, але ненадоўга. Гаспадар вярнуў іх ў свой вулей.

Калісьці тут была невялічкая сажалка, дрэў было болей. Але я веру, што ўсё будзе яшчэ лепш, калі мы будзем з вамі берагчы сваю прыроду.

13 января 2019. Про “шчодрэц”

Сення дзень затоптаных сцежак – шчодрэц. Дзеці аббягаюць ўсю вёску з віншаваннямі, жвава спяваюць вывучаную песню, а потым з пяшчотай і лагоднасцью перабіраюць “заробленыя”ласункі і грошы. Дарослыя чакаюць вечару, каб пераапрануцца і віншаваць па свойму. Шмат вэлэмічан паедуць на Конікі ў Давыд-Гарадок.

Я доўгі час не разумела гэтага свята, любіла спяваць вэлеміцкую “а ў Бога, у Бога”, а рускае “Рожджэство” мяне не вабіла. А Вы любілі шчодроваць? І з якой песняй Вы хадзілі?

P.S. Заўважце, у нас няма агароджы між хатамі, што гаворыць пра давер.